ilk sevgililer günü

14 Şubat 1999.Bu tarih yeni evli olan bendenizin ilk Sevgililer Günü. O gün tüm sevgililer gibi benim için de harika bir gündü. En azından öyle olmasını umuyordum. Tüm haftamı bu günü tasarlayarak geçirmiştim. O gece özel bir yemeğe çıkacağımızdan o kadar eminim ki…Fantezilerimi gerçekleştirmekte çok kararlıydım. Akmerkez’de leoparı andıran ne kadar şey varsa alıp eve getirdim ve yatak vahşi bir ormana çevirdim. Her taraf küçük mumlarla donatılmış, bir şişe kırmızı şarap, iki kadeh, ortada tek bir kırmızı gül ve evlilik resmimiz…

Yatağımız leopar desenli saten, üzeri kırmızı gül yapraklarıyla süslenmiş, her biri gerçek ve kaç para biliyor musunuz?... Neyse, sakin olmalıyım. Perdeler simsiyahtı ve içeride inanılmaz bir ambiyans vardı, görmeliydiniz.Sanki George Colleny ve Jenifer Lopez süiti.Müzik de tamam.Bakalım akşam nereye gidiyoruz? Telefon çalıyor.Arayan Noyan.” Tatlım hazırlan yemeğe gidiyoruz.” (Yaşasın!) “Tamam nereye?” diyorum, sürpriz olduğunu söylüyor .Çıkıyoruz yola. Yolumuz Gamze’lerin evine doğru uzanıyor.”Hayırdır?” dediğimde onların da bizimle geleceğini öğreniyorum.Hep beraber Japon lokantasında suşi yemeğe gittiğimizi öğreniyorum ve inanamıyorum.İkiye iki bir masaya oturtuluyoruz sırayla.Bari karşılıklı küçük bir masada otursaydık dediğimde, “bunun özelliği bu, adam önünde balıkları yapıyor, sen yiyorsun” deniyor. “Tamam,öyle olsun” diyorum. Hayatımda yemediğim suşının ne olduğunu, kusarken öğrenmiş oluyorum. Ne yapayım, daha önce hiç çiğ balık yememişim ki.İçkisiz yemeğimiz tabaktaki pirinç taneleri çubuklar yardımıyla yemeye çalışmamla iki saatte bitmiş oluyor.Oradan çıktığımızda çok aç olduğumuzu hatırlıyorum. Eve en yakın köfteci “Düldül”ün yanına arabayı çekip karnımızı güzel doyuruyoruz. Gecenin çok uzun süreceğini sandığımızdan saat ondan sonra ne yapılabileceğini planlamıştık tabii.”Nereye gidelim şimdi?” diyoruz Gamze’yle.( Kız halden anlıyor.) Vedalaşıyoruz.

Eve geldiğimizde yatak odasındaki tüm mumları yakıp hazırlıklarımı bitirmem yedi saniyemi almıştı sanırım.Çok heyecanlıydım, acaba beğenecek mi diye. “Noyaan, gelsene içeri canım” diye cilve yapıyorum. Noyan geliyor. Bugüne kadar hayatımda denemediğim bin tane figürü bir araya getirerek dans etmeye çalışıyorum. Noyan şaşkın halde, dans ettiğimi görmüyor bile ama gözü komodindeki mumların içindeki evlilik fotoğrafımıza takılıyor önce. Özlü bir yorum geliyor ardından: “Aaa, ne kız burası böyle, türbe gibi.Sanki ölmüşüz de dua etmeye gelmişler” deyip başlıyor gülmeye.Ama ben motivasyonumu hiç bozmuyorum ve onu müzik eşliğinde yatağa itiyorum. Tabii yatağın saten olduğunu unutuyorum ve sevgili kocam yere düşüyor. Kafasını tutarak “Anam anam, kafam, kayıyor bunlar be!” diye söylenmeye başlıyor.Dansımı yarıda kesip kalkmasına yardım ediyor ve tekrar yatağa yatırıyorum. Bu sefer üstümdeki leopar desenli geceliğime takıyor kafayı. “Hıımm, bu da ucuz onlardan galiba” diyor. “Aaa nerden çıkardın?” diye sorduğumda da “Elektrikleniyor, görmüyor musun?” diye yanıtlıyor. Allah Allah, acaba beğenmedi mi, deyip elektriklenme testine tabi tutmaya başlıyorum geceliğimi çaktırmadan. Ama azimle devam ediyorum. Sağımız solumuz küçücük mumlarla çevrili. Şaraba doğru yöneliyorum ki, Noyan’ın tavana dikili kalmış gözleri dikkatimi çekiyor. Şarap elimde, yatağın tepesinde, elektriklenme testinden yeni çıkmış geceliğimle araba sileceğine benzer bir halde son bir hamle yapıp, dans etmeye başlıyorum tekrar. Özlü cümleler art arda geliyor: “Karıcım, aman ha sakın uyuma! Valla yanarız bu kadar mumla! Allah muhafaza sabah bir tek dişimizden tanırlar, kömür oluruz” diyor. Birden başım dönüyor ve üstüne kusmak istiyorum yiyemediğim suşilerı.

“Yahuu Noyan, kömür ol emi! Hatta Allah seni nasıl biliyorsa öyle yapsın! Delirdin mi be adam! Üstümde leoparlar, her yer püfür püfür erotizm kokuyor, inanılmaz güzel bir müzik, sekiz saate hazırlanmış mükemmel bir oda ve sen, evet sen!.. Kaç kadın böylesi bir geceye bu kadar güzel hazırlanıyor haberin var mı? Ve acaba kaçı şu an benim durumumda? Kömür ol emi Noyan, kömür olda bütün ülke ısınsın, o kadar yan yani! Nerede ulan benim şu panda pijamalarım? Haahhh şöyle, sana bu bile çok. İyi geceler Noyan, umarım Allah rahatlık verir de uyursun.Ne diyeyim ben sana, ne diyeyim ya!”